Capitol Reef is groot. Een reep rotsen die door de aardkorst omhoog geduwd is.
En dat kan allemaal omdat de aardkorst daar open is. De Waterpocketfold.

Na het ontbijt lopen we gelijk de Gooseneck Trail. Het is hoog! Hier zou je een vrees kunnen ontwikkelen, die van hoogte. De andere kant lopen we ook maar even op. De Sunset Trail.
Het is waarschijnlijk helemaal niet interessant om alle trails bij naam te noemen. Ik kan ze ook ‘get rid of my pancakes trail’ noemen. Want zo werkt het volgens mij ook.

We rijden door naar Fruita. Een oase met een huis, een school, een smid en heel veel fruit. Gesticht door Mormonen. Ik hoor Gifford, de smid, praten. Hij heeft hier tot 1969 gewoond, gewerkt, en kinderen grootgebracht. Geen elektriciteit en geen stromend water maar wel een schitterende omgeving. Ik kan me zo voorstellen dat je hier gelukkig bent.
We moeten verder want er zijn veel kilometers te gaan. Wat we niet kunnen overslaan is de trail die ons zal leiden naar de petrogliefen. Oude inkervingen in de rotsen door indianen, tekeningen. We lopen 2 mile heen en terug en zien ze niet. In een bloedhitte. We balen ervan, in ieder geval ik. In dit gebied zijn ook de waterpockets. Grote gaten in de rotsen waar water in blijft staan, tanks. De klim is te hoog, we doen het niet. Ik heb uiteindelijk op een andere plek toch nog sporen van de indianen gezien. Gelukkig, ik word daar zo blij van!

We moeten nog een uur of 4 autorijden. Op het laatste stuk ligt de afslag naar Mexican Hat. We steken een berg over of liever we slalommen naar beneden. Het uitzicht lijkt dat vanuit een vliegtuig. God wat is dat hoog en soms smal en altijd stijl.
Onderweg vraagt een auto-tegenligster of de weg omhoog scary is.
Nee, zegt Rolf. Mij ziet ze niet, ik zit achter donkerglas achterin de auto. En dat is maar goed ook.

Op de benzinedampen (volgens Kee) komen we aan in Mexican Hat zelf. We vallen aan op chocola en toeren door. Bizarre rotsformaties komen we tegen. Soms lijken het olifanten in het circus, dan weer vestingwerken die hoog en scherp omhoog steken. Het laat je fantasie op hol slaan. Dan doemt Monument Valley op, daar gaan we morgen heen. Nu door naar Kayenta, naar ons logeeradres. We eten nogal spicy bij Amigo Café en doen boodschappen in een super.

Dag dag, je was weer mooi.

Vroeg wakker, kwart over 7 opgestaan en de website bijgewerkt. Het verhaal was al wel af maar de wifi overbelast gisteravond. Kopje koffie erbij. Een fijne start van de dag.

Kee wordt uiteindelijk ook wakker, ze komt van ver.
Kom op! We gaan naar Capitol Reef maar hebben nog van alles onderweg te doen.
We beginnen met de waterval en lopen na het ontbijt gelijk deze mooie trail. Mossy Cave. Ooit aangelegd of gebruikt door de kolonisten. De waterval voorziet het gebied van water. Dan door naar de Angels Palace Trail. Hier zijn we echt alleen. De lucht wordt donker en het rommelt. Op de terugweg, net als we een beetje verdwalen, wordt het erger. Niet zo leuk. We lopen flink door en de weakest link (ja dat ben ik) loopt in het midden.

Na een lokale tip van het visitor centre rijden we door een enorm mooi rood rotsachtig gebied. Weer heel anders dan dat van gisteren. Van deze rotsen breken scherven af, ze lopen loodrecht naar beneden. Hier beleef je de wereld als mier in een rode aardewerken tuinpot. Zo eentje die de winter net heeft overleefd.

Dan volgt Escalante, een ontzettend onherbergzaam gebied. Het laatste deel van Amerika dat op de kaart is gezet eind 1800. Het is een maanlandschap. En toch hebben hier in de valley mensen gewoond.

Morgen doen we Fruita, een verlaten mormoonse nederzetting.
En dan wordt het tijd om Utah achter ons te laten. Ik wil gewoon weer een fles wijn kunnen kopen in de general store.
Een mormoon word ik niet, dat leven is te sober.
Arizona wordt het. Naar de indianen.

Oh ja, en er is gewassen en gegeten. Ieder doet even zijn eigen ding.

Wisselvallig kon je het vandaag wel noemen. We slapen allemaal uit en vertrekken dan naar het park Bryce. All the way up en dan via alle uitzichtpunten all the way down. Ik ga niet alles beschrijven maar de algehele indruk bestempelden wij aanvankelijk als matig. Zeker na het mooie Zion van gisteren. We misten het gevoel onderdeel te zijn van. Auto uit, uitzichtpunt, foto, auto in. Wij vonden het wat bejaardentoerisme totdat we bij de Navajoloop Trail aankwamen.

Potverdorie, een trail van 1,3 mile. Van hoog afdalend via terrassen naar diep de valley in. Hoog waren de hoodoos. Rood de grond en dus je schoenen. De tegenliggers zagen er erg vermoeid en bezweet uit. Wij begrepen wel dat als je afdaalt je ook weer moet klimmen. Het enige dat mij wat verontrust: Wij lopen tegen de stroom in. Maar met een man als Rolf is dat snel over want die is niet zo gauw ongerust. Diep in de valley groeien enorme bomen. Groener dan groen. Ook hier werden we overvallen door regen. De druppels waren verrot koud en wij zijn op vakantie gegaan zonder jassen. Dusss….. Schuilplekje onder overhangende rots.

Iets voor de helft begon de klim naar boven. Veel onbegaanbaarder dan het begin. Alles is nat, er zijn stroompjes ontstaan en er liggen veel losse steentjes. De tegenliggers kijken nu blij en wij hijgen en zijn bezweet. Een enorme moddertrap waar je schoenen in vastzuigen. Hoe verder we komen hoe frisser de tegenliggers eruitzien. Sommigen hebben teenslippers aan, sommigen worden nu al ondersteund. Soms is het maar goed dat je niet weet wat je te wachten staat. Een Chinese loopt met sleehakslippertjes voorzichtig naar beneden. Rolf voelt de plicht de teenslippertegenliggers te waarschuwen. Lief hè?

Even iets anders. Mensen voelen bijna altijd de noodzaak een ander iets uit te leggen.
Zo hoorde ik, terwijl ik naast een bijna tamme grote raaf stond, het volgende:
‘Ja, er is één toerist die geeft die vogel eten en dan krijg je dit’.
Daarna volgt het instemmend met elkaar mee hummen waarbij zonder woorden te horen is:
‘ik doe het niet maar al die anderen ….’
Duhhhh, dacht ik en stapte maar weer eens in.

Klik hier voor de foto’s

Springdale is een plaats om te wonen.
Utah is een staat om te wonen.

Utah is rood, het park Zion is rood en de weg is bruinrood.

Roest schijnt ‘t.

Met een shuttle rijd je het hele park door met onderweg haltes waarvandaan je trails kan lopen. De eerste bewoners dachten/wisten/vonden dat zij hier waren vanaf de schepping, zij waren de oorspronkelijke bewoners. De stichters. In de bus speelt een bandje met bijzonderheden en info over het park. Een familie Mexicanen verhindert dat ik alles versta. Ik vind dat irritant maar zeg niks. Ik overweeg er tussen te gaan staan. Dan zien ze elkaar niet. Dan stopt het misschien ook. Ook dat doe ik niet. We lopen een trail langs de rivier, het is een mooi onontgonnen gebied. We voelen aan het lekkere koude water. Hagedissen floepen voor je voeten heen en weer. Grote torren of kevers, dat verschil weet ik niet, en een kleine pad of kikker, dat verschil zie ik ook niet, kruisen ons pad.

We stappen nog eens op de shuttle en lopen de narrow trail. We vinden de weg er naar toe mooier dan de bestemming. Dan nog een shuttle en een trail naar de Lower Emerald Lake. Dan een laatste ritje naar Springdale. Hier raken we in gesprek met een 57- jarige Amerikaanse. Rolf schaamt zich want ik spreek het woord Yosemite verkeerd uit.

Deze mevrouw wil graag haar eigen verhaal kwijt over Israel. Ze vindt het onbegrijpelijk dat Europa zich zo tegen de joden keert. Later dacht ik – did I introduce myself as Europe? Een intens verhaal maar een blik als goodbye bij het uitstappen kan er niet af. En zo is het klaar. In de auto naar Bryce.

De Griffins willen pizza eten en dat lukt in de pizzabarn. Two nice guys serveren heerlijke pizza’s op houten banken – picknickbanken. Wij zijn nu vlakbij ons nachtverblijf – The Bryce View Lodge. Minder cosy deze keer. Echt motelachtig op zijn amerikaans. De auto staat voor de deur.

Oh ja, er zijn een aantal campings gesloten hier vanwege ‘berenalarm’.
Stel je het gezicht van Kee voor. Staat ook op alarm.

9:45 uur vertrek. Devils Golf Course, Badwater, Artist Drive en zo nog wat seeings in Death Valley gezien. De fohn staat weer aan buiten, het is behoorlijk warm. Death Valley is indrukwekkend door de grootsheid, de enorme rotsformaties met allemaal een verschillend uiterlijk. Het lijkt op opgedroogd hard zand, zoiets als het zandkasteel dat je aan de vloedlijn van de zee bouwde. Dan weer zijn het scherpe hoeken en een beetje pyramideachtige vormen. Dat is het zachte zand dat op heuveltjes geblazen wordt. De stroom van de uitgebarsten vulkaan zie je tussen de rotsformaties door. Soms lijkt het alsof de dinosaurussen en andere prehistorische dieren onder een laag lava zijn begraven. De dikke poten met klauwen en de rugstekels zie je zo. De warmte verdampt het water behalve het restje dat Badwater heet. Heel zout en vol met afzettingen van zout. De man die de bron of het meertje ontdekte kwam van een koude kermis thuis. Niet te drinken dit water – bad water – noteerde hij op zijn kaart. And that sucks.

Wij zijn in Nevada aangekomen en ik zie borden met Las Vegas.
Nevada is lelijk en bedroevend, er is niks en nog eens niks en dan ineens is er herrie: reklame,  groot en veel. De benzinepomp middenin de leegte verkoopt behalve benzine en snacks ook enorme flessen drank, sigaren van honderden dollars per stuk en ook vuurwerk. Grote pakketten van 300 dollar per stuk. Je krijgt er dan nog wel 1 gratis bij. Dat dan weer wel. Ook is er een heus casino. Het enige dat niet mag is met je vuurwerkpakket het casino in. Niet achter de trekautomaat met een vuurpijl. Dat moet de gedachte zijn geweest. Iets anders kan ik er niet van maken.

Gisteren zag ik nog een leuke tekst – ‘Old fashioned fast food’. Mooie reklame vind ik dat.
Terwijl ik schrijf rijden we op de Interstate 95 heading Springdale. Morgen het park Zion in.
Utah, waar we nu zijn, maakt me blijer. Hier is het heel prettig. En, oh ja, de fohn is uit. Het heeft hier een heerlijke temperatuur.
Bye, bye, lots of love vanuit de Majestic View Lodge, waar de stukken vlees te groot voor ons bleken.

Na 50 uur weer een bed gezien. Allemaal lekker geslapen, gedoucht en ontbeten. Bagels met small big coffees. Nu gaan we door het park rijden en megabomen zien. Gisteravond laat aangekomen. We logeren in tent 7. Hebben koffers over grindpaden gesleurd. Een soort sportschoolactiviteit. Daarvoor een big hamburger gegeten dus dat kon best. De nacht valt snel en in het donker zag Kee de beren al loeren. Eigenlijk was het de hele tijd zo dat wanneer Kee ergens Haar hoofd om een hoekje stak er zeker 5 beren op een rijtje verlekkerd zaten te kijken. In haar hoofd dan hé. Door vermoeidheid zachtjes huilend over oerdonkere paadjes de douche zoeken. Voordat ik het matras zag sliep ik, van Rolf en Kee heb ik dat dus niet kunnen noteren. Tot een uur of 6. Man, dan kan je de dag weer aan. Lets go!  ‘How are you doing today guys’, zeggen ze hier.

Ik zag plekken waar de beren mikado konden spelen maar niet zo tegen hun verlies konden. Begrijpt u het? Een wirwar van grote boomstammen, alles door elkaar.
Wat een dag was dit vandaag. Wat hebben we veel gelopen, wat hebben we veel gezien. In een behoorlijke bloedhitte een km of 4 van hoog naar laag, in zon en schaduw. Buiten adem en regelmatig pauze maar wat een uitzichten, wat een bomen. Hoe groot is de natuur.

Brand, vorig jaar was er brand. We zien het overal. Grote stukken met zwartgeblakerde boomstammen.
Het is vol in het park. het park is vol en toch kunnen we doen wat we willen doen. Het is goed geregeld. Is de parkeerplaats vol? Dan rijden we terug en gaan met de shuttle. Het is fijn dit land, het is enorm. Vanavond was er een ranger die een presentatie gaf. Over zijn werk, over zijn dagen. Ongelukken, Reddingen, keuzes in risico’s. Hij kon het mooi relativeren. Bovenop een waterval met een stokje poken in het water. Is dat het uitglijden waard? Is dat het verschil tussen leven en dood waard? De ranger relativeert en lacht.

Heb ik al verteld dat we vanochtend een lange wandeling langs de sequioas hebben gemaakt? De lower Mariposa Grove. Ja natuurlijk wel, maar ik raak er niet over uitgepraat. Daarna via de Swinging Bridge in een mooi meertje gepootjebaad. Toen een bijna opgedroogde Bridevail Fall (waterval) gezien en daarna Mirror Lake. Hier waren ooit de indianen de baas. Het was mooi, mooi en mooi!!