Montana, Glacier Nat. Park

Gisteren zal ik kort samenvatten. ‘ Driving along the highway, driving along the highway….., en verder ken ik het liedje van John Denver niet.
Een lange rit van Yellowstone West naar Kalispell (spreek Klispel uit, met de klemtoon op lis). Een mooie rit. Montana is schitterend en enorm groot. We leven hier een uur later dan in Canada BC. Dat is morgen weer anders. Vanaf morgen gaan we Canada weer in. British Columbia en daarna Alberta.
We are halfway. Potverdorie, ineens al.

Vandaag aangekomen in St. Mary. Via de Westingang zijn we Glacier National Park ingereden. Een druk park, haast iedere parking en camping is full. We kunnen niet bij ieder uitkijkpunt stoppen. We gaan dus maar voor het moment.

Een mooie waterval en we lopen een korte trail, zien de weeping wall. Staan naast een stuk ijs.
We rijden hoger en hoger en gaan ook weer naar beneden. We hebben een trail gelopen die begint met een bord dat waarschuwt voor beren. Er staat bij, ‘ worden hier vaak gezien’ . Hmm. Geluid maken heb ik gelezen. Van ons drieeen doe ik dat alleen. Rolf laat het omdat hij het niet nodig vindt of omdat hij het vergeet. En Kee kan het niet opbrengen, denk ik. Die wordt door dit soort meldingen enorm in beslag genomen.
Het vervelende en ook gelijk het mooie is dat dit loopje door nogal veel struikgewas is omgeven. We lopen een soort olifantenpaadje. Aan weerskanten zijn goede beerschuilplaatsen. Ik maak af en toe geluid, doe het tingeltje van de auto na. Dat behoeft enige uitleg. Onze auto heeft namelijk verlatingsangst. Wanneer je wegloopt zonder af te sluiten toetert het ding je terug. Als je niet de volgorde aanhoudt die deze Ford wil wordt er getingeld. Diedoe, diedoe. Net zolang totdat je zijn ongemak oplost. Kee was als kind een stuk makkelijker dan dit ding. En omdat Rolf slecht is in routines zitten we meestal met een tingelauto of een terugtoeterauto. Maar dit terzijde.

Gelukkig lopen er mensen voor en achter ons. Die komen we af en toe tegen. Veel van hen praten en Rolf merkt op dat je die erbij moet hebben als je dit soort paadjes loopt. Wij zijn niet zo, denkt hij er vast achteraan. Zonder kleerscheuren komen we bij een mooi plekje uit. Een verkoelende lucht is er als je naast de waterval zit. Het zijn kalmerende geluiden. Keet geniet, ik ook. Rolf klimt en staat zomaar aan de overkant. Ik hoor een doffe knal en kijk om. Jack ligt plat op de grond. Niet dat ik Jack ken maar ik hoor zijn vrouw roepen. Jack, Jack are you there!!! Jack is een wat oudere man, een jaar of 75 schat ik, die zomaar, zonder enige reden, plat achterover gevallen is. Godzijdank op zijn rugzak. Hij komt, met het zweet op zijn hoofd weer bij en zijn hele familie staat om hem heen en doet dingen met water. Wij lopen terug. Ik geloof niet dat wij hier iets aan toe kunnen voegen. Het is wel een gevalletje van Djiezuskreist. Terug in de auto. Diedoe, diedoe begroet hij ons. We rijden naar onze Lodge. Installeren ons, drinken een biertje, eten chips. The good life.

Rolf en ik doen nog een ritje. Kijken of we in het park een plekje aan het water of zo kunnen vinden om te zitten, te pootje baden, te kijken. Dat vinden we en doen we even. Het is heet, tegen de 30 graden. Zonder verkoelend drankje houden we dat niet heel lang vol. Op zoek naar een terrasje. Dat zijn er hier niet zo heel veel, maar we hebben iets gezien. De Two Sisters. Kijken of we daar misschien vanavond ook willen eten. Een opstopping op de weg en natuurlijk is er iets te zien. Veel mensen uit de auto, veel fototoestellen. En ja hoor er staat een grizzly op zijn achterpoten. Rolf doet mijn raam open om een goede foto te maken. Nou dat wil ik helemaal niet. Beren zijn beresnel. Dat weet toch iedereen. Dan maar slechte foto’s. Veel mensen denken daar anders over. Die lopen met toestel zelfs naar de beer toe. Ik snap dat niet maar een leuke bijkomstigheid is misschien dat wij dan een foto kunnen maken van iemand die door de beer aangevallen en opgegeten wordt. De beer heeft tenslotte twee jongen en honger. Dat zie je zo. Het loopt goed af, de beer doet zijn eigen ding. En na twee keer op zijn achterpoten de boel te hebben overzien gaat hij verder aan de bessen.

We eten later bij de Two Sisters, dat smaakt best en chillen in de lobby van onze Lodge met een koffie en later een wijn. Het is relaxed. Ik dacht nog wel even aan Jack. Hoe zou het met hem zijn ……

Even later lag Jack hier…..

De Beer. Grizzly met youngsters

Prachtig meer met veel kleurige steentjes…

Het zijn lekkere bedden hier in de Inn, we slapen allemaal goed maar het is wel warm. Een plafondvin zorgt voor een lekker windje. Rolf en ik gaan naar het ontbijt en nemen joghurtjes voor Keet mee. Het weer lijkt vanmiddag in te storten, er staat een onweerswolkje bij het weerbericht.

Voordat we het park ingaan zien we al een kudde Elk(s) in Gardiner zelf. Ze grazen het gazon voor het postkantoor leeg. Twee staan zelfs voor de deur van het postkantoor door de ramen aan de zijkant naar binnen te kijken. De rangers zijn al gearriveerd want de opstopping in het stadje is compleet. Alles stopt om de Elk te zien. De Elk is niet ongevaarlijk lees ik. Toch stapt iedereen lekker uit en kruipt naar de Elk toe om een fotootje te maken. De rangers of politieagenten plaatsen een bord ‘ don’t approch Elk, dangerous’. Doen we ook niet. Zeker een groep van 10 tot 15 Elk in complete samenstelling: man, vrouwen, kinderen.

We rijden het park in. Het landschap is glooiend groen. Opstopping again. We zijn nu zover dat we begrijpen dat er Wildlife te zien is. De tegenliggers rijden sneller en er nadert een auto met het raampje open. Dat doe ik ook en hoor daardoor ‘Black Bear, black bear’. Raampje maar weer dicht……
Zou het dan toch? Ik wil graag een beer zien maar ook wel een beetje op afstand. Ik zie al berenklauwen in de lak van de auto staan. We rijden langzaam door en zien NIKS.

De Highlights van deze route worden vakkundig door Kee voorgelezen vanaf de kaart. Zo zien we versteende bomen. Nou ja, eentje. De andere is in de vorige eeuw al opgesoupeerd door toeristen. Er staat om deze boom een hek. Kan je niet eens meer voelen of het waar is. Alle Amerikanen nemen in verschillende gezinssamenstellingen foto’s voor deze boom. Wij krijgen er ook de tijd voor. Nou laat maar ik kijk liever zelf dan door een lens. We passeren een lieflijk beekje waar gevist wordt, we lopen een mooie route door bloemenvelden naar een nog mooiere waterval. We zijn weer lekker bezig en stoppen bij de Lodge die voor het bezoek van president Roosevelt is gebouwd. Een mooi houten gebouw met een warande en schommelstoelen. Wil je allemaal zelf ook.
Als je daar wilt lunchen is de wachttijd 45 minuten. Wij gaan maar naar het winkeltje om iets te eten. Een sandwich onder de Amerikaanse vlag. Toch is dit een rustige dag want dat moet ook af en toe.

Het weer slaat om een uur of twee een beetje om. Het onweer rommelt, het wordt wat donkerder en de temperatuur zakt. We rijden naar de andere kant van de berg. Terug naar het mooie beekje. Daar wil ik wel even zitten. Deze keer is er een kudde Mexicanen neergestreken met giga BBQ. Ze praten hard en veel. Ik vind het niet bij elkaar passen. Je hoort het hard kabbelende beekje niet eens meer.

We gaan maar verder. File. En ook deze keer weten we dat er wat te zien moet zijn. Het is dezelfde plek als op de heenweg. Zouden we dan toch die beren zien? En ja hoor een moeder met twee jongen! Een zwarte beer dan toch gespot.

Op de weg uit het park houden de Elk nog steeds het gazon voor het postkantoor bezet. De meeste liggen nu, een enkele houdt de wacht.
Niet naar toe gaan mensen ze zijn gevaarlijk!
Behalve voor Chinezen.
Die staan er weer vervaarlijk dicht bij. Alles voor de foto!

het mooie kabbelende beekje…

zomaar mooi, hou ik van….

De Gardner river…

al dat hout, overal, altijd, verbrand, dood, oud…..

Uitzicht op Yellowstone vanuit onze Inn… Die auto! Wil ik in….

‘Verandering is de enige constante’  las ik vandaag in Yellowstone. Hoe waar is dat!

Wat hebben we gisteren gedaan?
Soms weet ik dat al niet meer omdat er op een dag zoveel gebeurt.

Gisteren was het zondag en dat is dus ook een weekenddag voor de Amerikanen. Dat betekende dat de toegang tot Yelowstone filerijden is. Dat is trouwens niet alleen qua drukte zo maar ook als er zich dieren binnen gezichtsafstand van de auto bevinden. En ook dat was er gisteren aan de hand. Twee en een half uur in de file! We hebben allerlei geysers en watervallen gezien. Water dat klinkt als onweer noemden de indianen dat.  De waterval bij de gele bergen, de naamgevers van het park, is indrukwekkend. ‘s Avonds hebben Rolf en ik nog zin om wat te lopen in de stad. Twee geocaches vinden we. De stad West Yellowstone lijkt vandaag wel weer groter dan gisteren. Veel eettenten, souvenirshops met allemaal hetzelfde, een paar supermarkten, een bibliotheek and so on. In wintertime telt de stad 900 inwoners, in de zomer zijn dat er 1.500.
Keet is uit en zit lekker in bed.

Vandaag gaan we naar een ander deel van park. We zaten bij de West ingang en gaan nu naar de Noordkant. Omdat ook vandaag de ingang naar het park volstaat besluiten we eerst wat rond te lopen in de stad en een koffie te drinken in de bookstore. Er draait een film in de local Imax en daar gaan we ook naar toe. We gaan wat over de geschiedenis van Yellowstone zien. Kaartjes gekocht en naar de filmzaal. Nog 3 minuten voordat de film begint. De kaartjes worden gecontroleerd door een man met dikke lippen. Hij wijst ook onze plaatsen. Any row daarboven zegt-ie. Rolf gaat voor en kiest ergens in het midden van de bovenste rij een stoel. Voordat we zitten gaat het licht uit en start de film. Maar niet voor ons want we zitten verkeerd vindt de diklip. We zitten VIP en dat zijn we niet. In het donker een rij zakken en we zitten met zijn vieren in een lege mega filmzaal. Dan moet je je job wel heel serieus nemen. Rolf verdwijnt naar rechts en Kee en ik lopen als makke schapen achter de man aan met lantaarn. Rolf zit nu helemaal rechts in de zaal en wij links. We laten het zo.  Als de film afgelopen is moeten we ook absoluut een andere deur uit dan waar we door binnen gekomen zijn. De man is helemaal in functie en voert dat top uit.

We halen wat te eten en lunchen in het park. Dan wagen we het erop.
Gelukkig rijden we fileloos het park in. Ook vandaag is het er mooi.
Dat zal het in alle seizoenen met elk soort weer zijn. Het park is van een enorme schoonheid. Groots in alles.

In Gardiner zijn we aangekomen vanavond. Nadat we de grootste geyser hebben bezocht. Tweemaal het formaat van de Old Faithful. Maar niet zo betrouwbaar in de uitbarstingen. De laatste is van 10 dagen geleden. Er is een ranger bij de geyser. Hij vertelt op een makkelijke manier veel. De grootste geyser op aarde, enorme uitbarstingen, wat zijn de signalen, wanner gaat-ie het doen enz enz. Het is leuk om naar hem te luisteren. Als het vragenuurtje start gaan we weer.

Vanavond hebben we uitzicht op een vlakte van Yellowstone. Een biertje en zicht op een Elk. We logeren en eten in een Inn. Veel gelopen.
Ik resumeer de AppleWatch: 555 cal verbrand, 60 minuten getraind, 12 van de 12 uur gestaan en 13.405 stappen gezet. Dat is 9.89 km en 18 trappen gelopen. Ik geloof het voor vandaag. De schoenen en lenzen gaan uit.

Het licht nog niet. We drinken er nog maar eens op.
Een Proseco.
Proost!

Wat een kleuren!

Blupping mud

Hi

Onweer water